Ukryty świat kamieni szlachetnych i technik biżuterii ⬩ Klub Pięciu ⬩ Diamenty
„Tak jak w drodze na bal, wystrojony we wszystkie ozdoby sztuki jubilerskiej, nie myśli się o muskularnych ramionach, robotnikach w kurtkach, nędznych warsztatach, z których wznoszą się te promienne kwiaty stworzenia.” Tak Honore de Balzac opisał w swojej powieści Modeste Mignon [Modesta Mignon], opublikowanej w 1844 roku, niewidzialne pracownie, w których wytwarzano biżuterię.
Prawie dwa wieki później, Paryż jest nadal światową stolicą biżuterii i to biżuterii najwyższej jakości – chociaż „nędzne warsztaty” Balzaca zostały zastąpione lśniącymi, nowoczesnymi miejscami pracy – a my nadal chcemy wiedzieć, co dzieje się za majestatycznymi fasadami Place Vendome. Od podstawowych faktów o klejnotach po walkę pomiędzy mistrzami diamentów syntetycznych i naturalnych do wątpliwych procesów, jakim mogą zostać poddane kamienie szlachetne, tutaj można odkryć ukryte strony współczesnej biżuterii.
Klub Pięciu
Diamenty, szafiry, rubiny, szmaragdy i perły, wcześniej znane jako „drogocenne kamienie” i wciąż najbardziej kultowe kamienie szlachetne używane w jubilerstwie.
Diamenty
Najbardziej ceniony ze wszystkich kamieni szlachetnych wziął swoją nazwę z Greckiego słowa adamas, co oznacza niezwyciężony, nieposkromiony, niezniszczalny. Oprócz tej cechy fizycznej – twardości mineralnej, ocenionej na 10 w skali Mohsa, diamenty są najtwardszą znaną substancją – diamenty zawdzięczają swój sukces swoim właściwościom optycznym, które nadają im niezrównany blask i żar. Według starożytnych Greków diamenty były łzami bogów lub pyłem gwiezdnym spadającym na Ziemię, natomiast Rzymianie wierzyli, że strzały Kupidynów były rzeźbione z diamentów. Wydaje się, że pierwsze diamenty – skrystalizowana forma węgla – sprowadził do Europy z Indii Aleksander Wielki w 327 roku p.n.e. otwierając drogę do handlu między Europą a Dalekim Wschodem.
W średniowieczu Wenecja stała się pierwszą stolicą handlu diamentami, zanim ustąpiła miejsca Paryżowi, Brugii i Antwerpii. W XIII wieku, Ludwik IX francuski wydał prawo o przedmiotach zbytku, zastrzegając diamenty dla króla, jako symbole odwagi i niezwyciężoności. Żadna kobieta, ani księżniczka, ani osoba z ludu, nie miała prawa ich nosić. W 1444 roku Agnes Sorel przeciwstawiła się temu zakazowi, nosząc diament podarowany jej przez kochanka, Króla Karola VII.
Diamenty pochodziły niemal wyłącznie z Indii, gdzie aż do początków XVIII wieku w regionie Golconda występowały najznakomitsze na świecie okazy. Należą do nich Diament Nadziei i najwspanialsze diamenty Mazarina, zapisane w spadku przez kardynała Mazarina po jego śmierci w 1661 roku Królowi Ludwikowi XIV. W tym okresie liczne diamenty, wciąż pochodzące z Indii, zdobiły biżuterię noszoną przez europejską szlachtę. Jednak w XVIII wieku kopalnie zaczęły się wyczerpywać. Ważne nowe złoża aluwialne odkryte w Brazylii były tak intensywnie eksploatowane, że wyczerpały się w ciągu stulecia. Odkrycie diamentu przez nastoletniego chłopca na brzegach rzeki Orange w 1866 roku zapoczątkowało narodziny afrykańskich kopalni diamentów, a wraz z nimi założenie De Beers Consolidated Mines przez Cecil’a Rhodes w 1888 roku. Obecnie Rosja, Kanada, Australia i kraje afrykańskie zapewniają razem dostawy do światowej produkcji diamentów, a warunki pracy i kryteria stosowane do klasyfikacji jakości kamieni są ściśle regulowane.